In Memoriam

In Memoriam – Pé Mühren (1915-1998)

Vandaag, 5 december, staan we stil bij de sterfdag van Pé Mühren. Het is alweer 26 jaar geleden en toch voelt het soms alsof het gisteren was. Pé leeft voort in de verhalen, anekdotes, en herinneringen die we blijven delen. Zijn scherpe humor, creatieve geest, en enorme liefde voor onze gemeenschap worden nog altijd met een glimlach verteld – of je hem nou als schrijver, verteller, of mens hebt gekend.

Een bijzonder moment dat we willen delen, is de uitzending op 13 december 1998 bij de LOVE. Elke week las Pé daar op zondagmiddag zijn column voor. Maar één week na zijn overlijden, op zijn vaste tijdstip, nam Albert Hoekstra de microfoon over. Vanuit de studio werd toen een bijzondere column voorgelezen – ter nagedachtenis aan Pé.

Het verhaal dat Albert die dag las, vind je hieronder:

VATER UNSER!
Un woord voor Pé

Soms, soms schiet je niets te binnen. Waar moet je het nú weer over hebben?
De emotionele beelden van Henk en Theo Kras, die stilstonden bij de tragische dood van 3 van hun medewerkers? De lege blik in de ogen van Theo. De stilte tussen zijn zinnen!
Of de bewogen herinnering van zijn broer Henk? Een trilling in zijn stem!
Ook de dóód komt aan bod in “”Mensenkinderen””
Ik wil mijn scherm vullen met dit onderwerp als plots de telefoon gaat.
“Pé is overleden!” zegt Gré aan de andere kant van de lijn. Een trilling in haar stem.
Zaterdagmorgen 5 december 1998. Pé is dood. Pé Múhren. Stilte tussen haar zinnen.
Met een verslagen blik staar ik uit het raam.
“Ben je er nog?” vraagt Gré.
“Ja!” antwoord ik, met een trilling in mijn stem. “Het is net alsof Sinterklaas is overleden. Die kan toch óók niet dood? Van sommige mensen verwacht je gewoon niet dat ze dood gaan!””
Zo ook Pé niet. En tóch is het gebeurd. Vater Unser is niet meer.

Ik noemde hem altijd Vater Unser. Hij leerde mij de fijne kneepjes van het amateurtoneel.
“Stiltes tussen de zinnen, zei hij altijd tegen mij als we aan het repeteren waren.
“Een triling in je stem!” zó zet je een typetje neer, Albert!”
Voor mij was hij de vader van het toneel. “Mijn Vater Unser”
Ik mocht de pastoor van hem spelen in één van zijn Cabavues, die over de uitbreiding van het graf ging.
“We gaan niet uit uis huis” zongen we toen met zijn allen. Avond aan avond in een tot de nok toe gevulde Jozef. Want zijn Cabavues waren legendarisch.
“Nou nooit niet, nou nooit niet” voegde Jan Stek en Neel van de Knoest er dan luidkeels an toe. Succes verzekerd.

Afgelopen woensdag mocht ik hem naar zijn laatste rustplaats begeleiden.
Uit zijn geliefde huis, naar het zo door hem verguisde graf!
Hij komt nog nét niet zijn eigen achtertuin te liggen.
Maar wél via de lange route, langs Gerrit de Beer. Want binnendoor was natuurlijk véél tekort voor hem. Ook zijn afscheid had hij al lang zélf geregisseerd.
Vater Unser was briljant. “Hij was beter dan Carmiggelt!” sprak een buurman aan zijn baar.
En dat wás ook zo! Pé was voor het kleine Volendam, wat Carmiggelt was voor de grote stad. Cabavues, toneelstukken, wagenspelen, Dijken boven water.
Ontelbare letters heeft hij aan het papier toe vertrouwd.
Soms kritisch, soms mild, soms scherp, soms actueel, vaak historisch, maar altijd doorspekt met die typische Pé humor. Oh, natuurlijk had hij óók zijn nukken.
Als de premiere dichterbij kwam, was hij niet te genieten.
Dan vielen er stiltes tussen de zinnen. Dan kwam er een trilling in zijn stem.
Máár daarna tóch altijd weer die kwinkslag. Nét op tijd, de tranen in zijn ogen van de gulle lach. Wíj speelden, wat híj schreef en zélf moest hij er altijd het hardst om lachen.
Nu rest slechts stilte tussen de zinnen.

Máár, als je straks bij die andere Pé…trus aanklopt,
Dan ligt de rode loper uit.
De Heer zal je begroeten met een “Hartelijk welkom!”
Oude schavuit.
We hebben hier ook een computer, maar die kan jij natuurlijk niet bedienen.
Daarom krijg je van Hem een doodgewone type machiene!
Daarop ga je straks aan Hemelse stukken beginnen,
want je hebt nu alle tijd.
Néé, géén stiltes tussen de zinnen,
alleen maar kolderieke narigheid.
Zijn hemel is nu jouw theater,
voorgoed gevuld met trouw publiek.
Het ga je goed mijn Unser Vater
vanaf nu alleen maar zálige kritiek!
Een groot mensenkind is van ons heengegaan
op weg naar de hemel, vlak naast de maan.

Maar dat wij elkaar ooit gaan ontmoeten, láter
dát staat voor mij als een dijk boven water!

“Blijf braaf Pé,…óók in de Hemel”

A.H.A.
13-12-1998